O co chodzi?
Coraz bardziej i dotkliwiej rozszerzająca się i wzrastająca opresja, dotycząca osób palących tytoń zaczyna przerażać nawet co wrażliwszych niepalących. Bezwzględna i ślepa propaganda antynikotynowa właściwie skierowana jest przeciwko stylowi życia milionów ludzi.
Propaganda ta jest prezentowana w sposób urągający jakimkolwiek zasadom racjonalnego rozumowania, co zwykle charakteryzuje przedsięwzięcia skrajnie zideologizowane, wynikające z mody kulturowej i medycznej (przypominam fatalne skutki idiotycznej mody na niewycinanie migdałków, z powodu której cierpiałem przez pierwsze prawie 30 lat życia, zaropiały po czubek głowy, rozgorączkowany, przesiąknięty bólem w każdym stawie, faszerowany tonami antybiotyków i zastrzyków penicyliny itp, itd).
Ja osobiście zwalniam lekarzy z odpowiedzialności za mój styl życia, picia i palenia. To jest moja prywatna sprawa i nie uznaję argumentu, że jeśli wskutek takiego, a nie innego postępowania nabawię się choroby, to lekarz ma prawo grymasić podczas mojej wizyty u niego. Ma stosować zasadę postępowania optymalnego, to znaczy pomagać, leczyć to, co można w danych warunkach, a nie powinien wdawać się w moralizowanie, dotyczące owych warunków, których ustalenie należy wyłącznie do mnie i do nikogo więcej.
To właśnie jest jeden z aspektów wolności jednostki, której nikt nie ma prawa naruszać (a tym bardziej biurokraci z Unii Europejskiej).
Autor:
piotrwojcicki
o
21:12
.
Etykiety:
emocje,
klęska,
lekkie papierosy,
miłość,
odmowa,
rekuza,
szok,
uczucia
Jaka to może być klęska. Ano - na przykład - rekuza po wyznaniu miłosnym czyli sczyszczenie wściekle zadurzonego amanta przez wybrankę krótkim "A ja cię nie kocham". No, koniec pieśni, upadek, obuch w łeb i ścięcie równo z glebą. Jesteśmy w proszku uczuciowym, w stanie instant czyli gwałtownego zaparzenia sfery miłosnej.
Odchodzimy ze zwieszoną głową na tzw bok lub stronę, zaszywamy się w kąciku, ozdobionym popielniczką pokaźnych rozmiarów i zapalamy rozpaczliwego papierosa. Ostatni papieros skazańca, który będzie odsiadywał wyrok życia w samotności i w duchowej pustce.
Po wypaleniu delikwent przeważnie podejmuje jakieś kroki (cichaczem wychodzi w mroczną przestrzeń nocy, wraca do towarzystwa i udaje, że jest w świetnym humorze, zaczyna podrywać inną panią przy ukochanej itp). Podjęte kroki okazują się jednakowo do luftu i nie zbliżają nieszczęśnika ani trochę do jakiegokolwiek dobrego rozwiązania. W ten sposób palenie w stanie szoku opóźnia moment wejścia na drogę zbędnej aktywności, acz przed nią nie chroni.
0 comments
Prześlij komentarz